Helena Grossówna
1904-1994
(AK)torstwo z Grossówną na czele
Była jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci kina przed II wojną światową. Uznawana była za bardzo utalentowaną i piękną aktorkę, która doskonale wyglądała u boku amantów, z którymi grała.
Helena Grossówna urodziła się 25 listopada 1904 roku w Toruniu. Swoją średnią edukację rozpoczęła od szkoły baletowej w grodzie Kopernika, a w późniejszym okresie wyjechała do Paryża, aby tam kontynuować swoją naukę tańca. W 1926 roku zadebiutowała w toruńskim teatrze, później w Operze Poznańskiej, jednak deski opery czy teatru nie przyniosły jej tak wiele sławy jak filmy, dzięki którym wszyscy ją pokochali. Śpiewała w chórze kościelnym. Założyła własną szkołę baletową.
Filmowe początki Grossówny rozpoczęły się wraz z pojawieniem się w kinach ,,Kochaj tylko mnie”. Widzowie mogli wtedy zobaczyć Helenę w drugoplanowej roli, gdzie stepowała u boku Zbyszka Rakowieckiego, a później jej popularność już tylko rosła. Miała za sobą również sukcesy w stolicy jak choćby występy w teatrach muzycznych, czy kabaretach Qui pro Quo i Cyrulik Warszawski. W 1936 roku zagrała w komediach „Dwa dni w raju” i „Dodek na froncie” (rola wesołej służącej, u boku znakomitego aktora – Adolfa Dymszy). Grywała nie tylko w zabawnych filmach, ale także w melodramatach (Mały marynarz, Straszny Dwór) czy tych z gatunku sensacji (Tajemnica Panny Brinx). Ogromną sławę przyniosły jej filmy „Piętro wyżej” i „Paweł i Gaweł”. Przed wojną zagrała w 17-stu popularnych produkcjach wraz z takimi ikonami, jak: Eugeniusz Bodo, Aleksander Żabczyński, Ludwik Sempoliński, Józef Orwid, Antoni Fertner, czy z wspomnianym wcześniej Adolfem Dymaszą.7 Najlepsza jej rola to postać pensjonarki w „Zapomnianej Melodii” z 1938 roku.
Niestety nadeszła wojna. Karierę aktorki trzeba było odsunąć na dalszy plan. Helena Grossówna nie czekała z założonymi rękami, aż wszystko wróci do normy. Delikatna, uśmiechnięta, drobna kobieta (jak by się mogło wydawać, służąca tylko do oglądania, jak obrazek, na dużym ekranie) stanęła do walki z okupantem wraz z oddziałami AK. Służyła w jednej ze specjalnych komórek Armii Krajowej, a oprócz tego pracowała jako kelnerka. Brała udział w powstaniu Warszawskim pod pseudonimem „Bystra” dowodząc batalionem AK „Sokół”. Po porażce tegóż powstania została wywieziona do obozu w Gross-Lubars, a następnie w Oberlangen, gdzie warunki sanitarne były tragiczne (Czerwony Krzyż nie wiedział, o ciągłym istnieniu obozu). Obóz w Oberlangen został wyzwolony przez armię, w której oficerem był Tadeusz Cieśliński. To właśnie z nim wróciła do kraju.
W połowie okupacji ukazał się nagrany jeszcze przed wojną film „Testament profesora Wilczura”. I tu wracamy już do Heleny Grossównej- aktorki, bo po wojnie wróciła do ukochanego zawodu. Z przyczyn politycznych nie było to jednak łatwe, tak jak życie żołnierza AK i oficera Polskich Sił Zbrojnych w powojennej Polsce (małżeństwo Grossówny). Pózniej pracowała w teatrze „Syrena”. Zagrała jeszcze w rozpoznawalnych filmach jak „O dwóch takich, co ukradli Księżyc” (wraz z braćmi Kaczyńskimi), „Czerwone Pończochy”, „Zbrodniarz i panna”, „Niekochana”, „Mój stary”, „To jest twój nowy syn”. Jednak drugoplanowe role nie przynosiły już takiej satysfakcji i Grossówna zakończyła swoją karierę. Po spokojnie spędzonej emeryturze, zajmując się ogródkiem i wnukam, zmarła w Warszawie 1 lipca 1994 roku. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci jako wspaniała aktorka i bohaterka wojny.
Biogram opracowała:
Monika Luter (IV Liceum Ogólnokształcące w Toruniu)
Bibliografia:
cosiedziwisz.blogspot.com
filmpolski.pl
filmweb.pl
cosiedziwisz.blogspot.com
filmweb.pl
cosiedziwisz.blogspot.com i filmpolski.pl
filmweb.pl i cosiedziwisz.blogspot.com
filmweb.pl
cosiedziwisz.blogspot.com
filmpolski.pl
cosiedziwisz.blogspot.com
szymon-spandowski.blogspot.com
cosiedziwisz.blogspot.com i filmweb.pl
blogmedia24.pl
cosiedziwisz.blogspot.com i fimweb.pl
