Paweł Klimosz
Urodził się 18 maja 1879 r. w Ropicy w rodzinie ewangelickiej. Był synem Jerzego Klimosza i Anny z domu Cymorek. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Cieszynie, które ukończył 27 września 1899 roku, składając egzamin dojrzałości. W tym okresie był działaczem, a przez pewien czas prezesem tajnego, polskiego związku młodzieży „Jedność”. W 1901 roku zdał egzamin nauczycielski. Nauczał w polskich szkołach w wioskach beskidzkich, równocześnie aktywnie działał w ruchu niepodległościowym i społeczno-oświatowym Śląska Cieszyńskiego.
W latach 1914-1915 służył w wojsku austro-węgierskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego powołał go na stanowisko tymczasowego inspektora szkolnego powiatu działdowskiego. W 1920 roku Klimosz zorganizował w Działdowie kurs dla polskiej kadry nauczycielskiej. W latach 1922 – 1923 ukończył kurs polonistyczny przy Uniwersytecie Jagiellońskim i kurs administracji szkolnej w Toruniu. W 1923 roku mianowany stałym inspektorem szkolnym w Działdowie. Zasłużył się w organizacji i polonizacji szkolnictwa na terenie Działdowszczyzny.
Paweł Klimosz czynnie uczestniczył w życiu społeczno - oświatowym i religijnym ewangelików polskich. Od 1921 roku był sekretarzem Towarzystwa Przyjaciół Mazur, od 1923 roku prezesem Rady Kościelnej pierwszej polsko-ewangelickiej parafii w Działdowie, od 1927 roku prezesem Rady Nadzorczej Tow. Szkoły Rzemieślniczej, członkiem komitetu powiatowego TCL, działaczem Związku Obrony Kresów Zachodnich i współzałożycielem Muzeum Mazurskiego.
W 1932 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Toruniu. Nauczał dzieci religii, pracował w Szkółce Niedzielnej i był od 1935 roku członkiem Rady Kościelnej Polskiego Zboru Ewangelicko-Augsburskiego w Toruniu, a od 1938 roku jej prezesem.
Po wybuchu II wojny światowej trzykrotnie aresztowany przez gestapo. Został osadzony w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu, a potem w Dachau. Po wojnie powrócił do Torunia. Od 1945 roku był kuratorem parafialnym, a od 1950 roku kuratorem diecezjalnym diecezji pomorsko-wielkopolskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.
Zmarł 9 grudnia 1953 roku w Toruniu i został pochowany na Cmentarzu Św. Jerzego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za działalność społeczno-oświatowym.
W małżeństwie z Marią Marszałek, zawartym w 1906 roku, miał dwie córki i syna.
Biogram opracował:
Damian Olkowski (VI Liceum Ogólnokształcące w Toruniu)
Jarosław Fasula (VI Liceum Ogólnokształcące w Toruniu)
BIBLIOGRAFIA:
1. J. Podgóreczny, Niepospolici ludzie Kujaw i Pomorza, Bydgoszcz 1967.
2. U. Molin, Polska parafia ewangelicko-augsburska w Toruniu w latach Drugiej Rzeczypospolitej (1920-1939).
3. Rocznik Toruński, 19, 1990 r.
4. Toruński Słownik Biograficzny, tom V.